Od dłuższego czasu Mikołaj nie akceptował swojego imienia. Nagle coś się stało, że nie chciał, żeby zwracać się do niego po imieniu. Nie można było mówić Miki, Mikuś ani Mikołaj. Wręcz wrogo się odnosiła do każdego, kto zwracał się do niego po imieniu:
–Nie mów do mnie Mikołaj!, – Nie jestem żaden Mikołaj ! – krzyczał.
Wymyślał sobie inne imiona. Zwykle były to imiona postaci z bajek/filmów, które akurat były jego ulubionymi. Jeśli to była zabawa to było ok., ale jeśli zaczął się tego domagać od innych na zajęciach/rehabilitacji i w szkole to zaczynał być to już większy problem.
W końcu doszliśmy do kompromisu, że w szkole jest Mikołajem, a poza szkołą mówimy do niego jak chce.
Nie wiemy, czy problemem było samo imię czy to, że Mikołaj nie akceptował siebie jako zwykłego chłopca, któremu (jak sam o sobie mówił) nic się nie udaje. Mając inne imię mógł być kimś innym i niezwykłym. Często też nas pytał dlaczego daliśmy mu na imię Mikołaj , a nie jakoś inaczej. Nie przyjmował zupełnie do wiadomości, że imię Mikołaj bardzo nam się podoba i chcieliśmy mieć syna Mikołaja.
Któregoś dnia powtarzałam z nim historię do sprawdzianu w klasie 4. Zadawałam pytania:
-Kim był Mikołaj Wierzynek? Kim był Mikołaj Kopernik?
I wtedy Mikołaj się zamyślił i stwierdził zadowolony:
– O to ja już wiem, dlaczego daliście mi na imię Mikołaj – bo to jest historyczne imię.
W końcu zaczął być ze swojego imienia zadowolony ?
W ostatnią sobotę wracaliśmy z zajęć i luźno rozmawialiśmy w samochodzie o imionach. I Wiesiek mówi do Mikołaja, ze kiedyś też może będzie miał syna i będzie musiał wymyślić dla niego jakieś imię.
Mikołaj odpowiedział zdecydowanie – Mikołaj.
-Ale co Mikołaj ? – dopytywaliśmy.
– No Mikołaj, nazwę go Mikołaj – odpowiedział
– Ale dlaczego Mikołaj ?– dalej drążyliśmy zdziwieni.
– Po ojcu , nazwę go Mikołaj po ojcu! – odpowiedział 🙂
Mam nadzieję, że problem z imieniem mamy chwilowo opanowany.